Barış savaşçılarının en önemli niteliği, barışa katkı sunma çerçevesinde, duygusal mücadeleler vermesidir. Her bir barış savaşçısı, önce insandır. Bu duygusal mücadelelerin insan üzerinde açtığı derin yaralar ve bu yaraların neden olduğu ayrılık ve ölüm hissinin entelektüel bir öz yıkımla,  taptaze bir insan ruhunun  inşası söz konusudur. Bu süreçte duygusal derinliğe sebep olan, İnsanın yaşadığı tüm olumlu ve olumsuz deneyimler,  insan için değerli olduğu farkındalığına yol açar. Olumlu ya da olumsuz, her deneyim, acı bile olsa, insanı, bilgelikle donatır ve ağır gelen ayrılık hissi, öz yıkımla birlikte öğretici bir bilgelik kazandırır. Eserdeki piyano akorları, düşünme motivasyonunu akıcı bir ezgiyle birleştirerek “değer bilgisi” hikayesine dönüştürür.

Eser, violonsel konçertosu formunda hazırlanmıştır ve ölümün insan üzerindeki ayrılık hissini anlatır. Ölümle mücadele eden bir insan, kalbini bağladığı nisbette  "ayrılık hissinin" derin dramatik hikayesini özne olarak işler. Eserde işlenen ayrılık ve korkunun oluşturduğu duygu durumu, çaresizlik ve savunmasızlığın sebep olduğu entelektüel bir öz yıkım örneğidir. Yeniden doğuş hikayesi, finalde mutlulukla resmedilir ve gerçek bir öz yıkımın hikayesi, finaldeki müziğin kreşendo etkisiyle doruk noktasına ulaşır.

ZEHVVA, adını bu hisleri yaşayanların, tuğla misali  birlikte inşa ettikleri bir yapının bütünleşmiş  gibi, olayların zarureti ile yaşadıkları öz yıkım etkisi ile oluşturduğu bir duygu ailesinin binalarını  oluşturan tuğla hikayesinin bir özeti gibidir. Müziğin akışı içinde ritmin dörtdörtlük ölçü ile ilerlemesi, hayat seyri içindeki yürüyüşün hikayesini , vokaller, melodiler, harmoniler ve davullarla birlikte soprano sesinin ruhsal Esperanto etkisi, bir binanın  yapı taşları gibi kendini gösterir."